İçime Doğru Bir Yolculuk

İçime Doğru Bir Yolculuk

Stefan Zweig, "Yirminci yüzyılın bakışları esrarsız bir dünya üzerinde dolaşır." der ve devam eder: "Bütün ülkeler araştırılmış, en uzak denizlerin altı üstüne getirilmiştir. Daha bir nesil önce büyük bir özgürlük içinde şafakları ve grupları seyreden adsız toprak parçaları Avrupa'nın ihtiyacını karşılamak üzere köle durumuna sokulmuştur.

Nil'in kaynağına kadar vapurlar işlemektedir artık. Bir Avrupalının gözüne ilişmesinden ancak yarım yüzyıl geçmiş Victoria şelaleleri büyük bir uysallıkla elektrik üretmektedir. Yeryüzünün o tarihte tanıdığı son vahşi tabiat parçası olan Amazon Nehri ormanlarına balta girmiş, bütün dünyaya kapalı el değmemiş tek ülkenin, Tibet'in etrafındaki çember aşılmıştır. Eski haritaların ve coğrafya kürelerinin Terra incognita (bilinmeyen toprak) kelimesi, bilgili ellerce silinip ortadan kaldırıldı, yirminci yüzyıl insanı, bahtını ve olanaklarını tanımaktadır. Araştırma isteği artık daha ileri gitmekte ve derin denizlerin dibine inmek ya da göklerin sonsuzluğuna çıkmak için yeni yollar aramaktadır. Zira insan ayağının basmadığı tek yol ancak havalarda bulunabilir; artık, çelik kanatlı kırlangıçları andıran uçaklar, yeni yüksekliklere ve yeni uzaklıklara ulaşmak için birbiriyle yarış ediyor.

Fakat yeryüzü, son bir sırrını zamanımıza kadar gizleyebildi. Yüzyıl didiklenen vücudunun iki ufacık noktasını insan adlı yaratığın merakından kurtarmasını bildi. Dünyanın belkemiği Kuzey ve Güney kutupları, bu iki noktacık, yeryüzüne karşı korundu ve ondan uzak kaldı." diyerek kutbun keşfinin öyküsünü anlatır. Norveçli Amundsen'in ve İngiliz Kaptan Scott'un bu mücadeledeki ruhunu bize aktarır. 16 Ocak 1912'de anı defterine "neşemiz arttı" diye yazan Scott, ekibi ruhsuz ve bembeyaz çölün ortasında kutup noktasına varınca Amundsen'in bayrağını görür ve defterine şöyle yazar: "Bütün çabalar, bütün yoksunluklar bütün iskenceler ne içindi? Sermiş rüyalar içindi sadece." Ağlayarak geçirdikleri geceden sonra etraflarına bakınca "Burada görülecek hiçbir şey yok" yazar deftere. Scott'un bütün Güney Kutbu izlenimi budur. Çünkü sevinçle dalgalanan Norveç bayrağından başka bir şey görmemektedir gözleri. Scott'un ekibi o beyazlığa teslim olur ve donarak ölürler. Geriye son kalan Scott, donmuş parmaklarıyla mektubunu yazmayı sürdürür ve karısına der ki: "Bu yolculuk için sana anlatacak öyle çok şeyim vardı ki! Ama bunlar, sizin yanınızda büyük bir rahatlık içinde oturmaktan yine de çok daha iyi idi!"

"Götürün beni yollar!" der bir şair. Yola düşünce büyük bir inanç ve düşün peşinde koşan insan, mekanı ve zamanı bize ulaştırır çok ötelerden.

Benim çocuk düşlerimi altı yedi yaşından itibaren seyahat doldurmuştur. Albert Schweitzer'in Afrikalı insanları, Afrika'nın büyülü dünyası ve yoksulluğu beni çok etkilemişti. Uçan Balon'la seyahat edip, ıssız adalara düşen çocuklarla oynayıp, Robinson'la sohbet edip, Kon Tiki salıyla okyanuslarda balıklarla yarışıp, Çin masallarında dev deniz kaplumbağalarının sırtına binip, denizaltı saraylarında denizkızlarıyla koşuşup, Arap masallarında tütsülere bürünüp, Hint masallarıyla ateşlerde yanıp dururdum. Victoria Şelalesi'nden kendimi atıp onun su bulutu içinde yükseldiğimi hissettiğimde, helikopterle üstünde turlayarak bu doğa mucizesine selam sarktım. Yaseminler ülkesi Tunus bana nane çayı sundu. Fas'ın atlara binmiş beyaz giysili Fellahları bir koşu tutturup meşaleler altında kılıç çektiler. Tef ve davulların eşlik ettiği çöl kıyısına gidişin lacivert gökyüzünde yıldızları avuçlarıma döküldü. Çöl büyük ve sıcak bir kucaktı.

Velhasıl kelam; düşlerimin peşinde dolanmışlığım çoktur.

Seyahat insanın başka insanlarla ne kadar ortak ve farklı yönlerinin bulunduğunu anlamasına yarayan kültürel bir yolculuktur. Doğal dünyanın keşfi kadar kültürel çevre de yolculuğun önemli bir parçasıdır.

Kültüre yolculuk, aslında insanın kendi içindeki yolculuğun bir parçasıdır.

Ramazan'da kendi iç yolculuğunuzu yapın ki, zorlu yollara kanın.

Nevval SEVİNDİ