Bahar

🌸 BAHAR

Ahmet Hikmet Müftüoğlu

Pencereleri açın, kapıları açın! Hava girsin! Akan rüzgâr, bu odanın kokusunu, hayalâtını, hatırâtını, sürsün götürsün! Güneş girsin! Yağan ışık, köşelerin gölgelerini bozsun, silsin!

Pencereler açıldı. Hava yürüdü. Güneş yürüdü. Hayalât, hatırâ, siyah düşünceler sürüldü, silindi. Ve ben de beraber...

Fesim bükülmüş, boynum bükülmüş, boyun bağım bükülmüş, belim bükülmüş. Ölü, küçük dalgalar gibi gayrı muntazam mâvi, tümsek kaldırım taşları üstünde, batıp, çıkan bir çürük sandal acziyle sallana sallana ilerlemek istiyordum, yürüdüm, yürüdüm. Sahile kadar geldim. Haraptım. Issız viraneydim. Mâvi deniz önümde, mâvi gök üstümde idi. Tâze baharın serip, serptiği ışıklara sarılmıştım.

Denizin kenarında idim. Arzın kenarında idim. Dalgalar taşlara çarparak sînelerini yırttıkça ipliği kopan inci gerdanlık gibi göz yaşlarım göğsüme dökülüyordu.

Bugün hava pek tatlı, güneş pek şakrak, oynak, gök pek açık, saçıktı. Fakat ben kahrolmuş, ben mahvolmuş, ben bitmiştim. Bir taşın üstüne yığıldım. Şakaklarımı avuçlarımın içine aldım. Nazarlarımın siyah nuru, denizin mâvi atlası üzerinde kara lekeler bıraka bıraka uzanıyor: karşı sâhilin minarelerini kucaklıyor, kubbelerini öpüyor. Onlara gizli gizli vedâ ediyor ve: "Sizi Allah'a ısmarladım! Sizi Allah'a ısmarladım!" diyordu.

Biraz ötede, döne döne, ağır ağır kalkan tozların arasından zayıf, dermansız bir genç hayâl koltuk değneğine dayanarak tâ yanıma geldi, bir taşın üstüne oturdu. O da benim hüznümle daldı, o da meftûr idi, o da ağlıyordu.

Uzaktan bir ses, kaynaşan güneşin arasından süzülerek bize doğru erişti:

- Bahar kokuları, bahar kokuları!..

Bir sepetin içinde sümbüller, fulyalar, zerrinler, menekşeler, şebboylar dalga dalga renkler, damla damla râyihalar sıralanmıştı.

Çiçekçi tâ yanımızdan geçiyordu. Dikkat ettim. Genç hasta da gözlerini kapamış, başını arkaya bırakmıştı. Vatanın bu tatlı kokularını titreyen dudaklarıyla emmek, öpmek istiyordu. Bu kokular bana ve ona ne müdebdeb ve muhteşem târih sahifeleri ne mutantan ve muazzam zafer levhaları gösteriyor ve ne rakik ve ulvî şiir ve hayat neşideleri okuyordu.

Mevkiim Sarayburnu'nun en muallâ bir noktası idi. Sinan Paşa'nın Murâd-ı Sâlis için yaptırdığı "İncili Köşk"ün vîrâne-i zâili üstünde idik. Sanıyorum ki bugün baştan başa vatan, evlâtlarının kan ve yaşlarıyle yâkutlu ve incili bir kâşânedir.

İkimiz de içinde iki ufak bürkân gibi tutuşan kalplerimizi örten sinemizi Kâbetullah'a çevirdik. Bu râyihalara bürünen ruhlarımız sanki güneşten kanatlar takınarak sâhib-i Kur'ân'ın eşiğine çarpa çarpa erimek için bizden ayrıldı. O dakika o da, ben de o mertebe mâsivâdan ayrılmış, o mertebe fenâfillâha ermiş... Ben bir tayf, o bir zilf olmuştuk. İkimiz de birbirimize yaklaştık.

- Ey genç adın nedir?

- Mazlum!

- Bak bahar nethaları, güneş renkleri, nesîm râyihaları bütün önüne dökmüş. Daha ne istiyorsun? Neden mahzunsun?

Sepette ne kadar çiçek varsa aldım. Gencin kucağına, etrafına yığdım.

- Bak! Bu kokular, senin harem-i râyihalarındır. Saraylarının, pınarlarının, kulübelerinin, ninelerinin, mihraplarının kokularıdır. Münkesir kalbini bu çiçeklerin özleriyle perçinle!

Mazlum, önünde bir sahife gibi açılan Topkapı Sarayı'nın etrafına solgun bakışlarını gezdirdi. İçini çekti, kolları, birer kırık dal gibi, kıvrıldı ve yanına düştü.

- Hayır, dedi, bütün kokuları bir siyah tül ile örtülü sanıyorum. Lâle bir açık yara, gonca bir kan pıhtısı, sümbül çitişmiş bir hasta saçı, menekşe, mâvi gözlerin damla damla yaşı...

- Bütün bir senenin fecri bahar! Bak sana ne neşeli dakikalar vâdediyor.

- Bende şimdi bir zevk kaldı: Ağlamak zevki.... Bir ümid kaldı: Mahşer ümidi.

- Baharın ninesi yağmurdur. Babası güneş. Bütün bunlar âile efradını sana, senin saadetine hasrettiler.